ماندن یا نماندن؟ مساله این است!

عصر ایران ورزشی، هومان دوراندیش - این روزها ایالت کاتالونیا در تب و تاب یک امضا می سوزد: امضای پپ گواردیولا در پای قرارداد جدید پیشنهاد شده از سوی باشگاه بارسلونا.

مردم شهر بارسلون، بازیکنان بارسلونا، یوهان کرویف، مقامات باشگاه و مطبوعات ایالت کاتالونیا، سخت می کوشند تا فضایی را فراهم سازند که گواردیولا در بارسلونا ماندگار شود. هر کس به طریقی چیزی می گوید و کاری می کند!

کسی نمی داند در سر پپ گواردیولا چه می گذرد اما هر چه هست، تردید آشکار او را نمی توان نادیده گرفت.

احتمالاً طرفداران بارسلونا در ایران نیز مشتاق تداوم حضور گواردیولا در بارسلونا هستند. اما سوال این است که گواردیولا چرا باید در بارسا بماند؟

گواردیولا در سال های اخیر سیزده جام از شانزده جام ممکن را نصیب بارسلونا کرده است. او بی تردید موفق ترین مربی تاریخ این باشگاه است.

علاوه بر این، گواردیولا از بارسلونا تیمی ساخته است که، باز هم بی تردید، جزو پنج تیم برتر تاریخ باشگاههای اروپاست.

بارسلونای گواردیولا در کنار رئال مادرید دهه 1950، آث میلان آریگو ساچی، آژاکس یوهان کرویف و بایرن مونیخ فرانس بکن بائر ( هر دو در دهه 1970 )، جزو مقتدرترین تیم های باشگاهی در تاریخ اروپا به حساب می آید.

هر چند که خیلی ها بارسلونای کنونی را برترین تیم تاریخ فوتبال می دانند، اما حتی اگر نخواهیم این ادعا را بپذیریم، باید بگوییم که بارسلونای گواردیولا در کنار رئال مادرید دهه 1950 جای می گیرد و احتمالاً این دو تیم، از حیث کیفیت بازی و موفقیت های بدست آمده، برتر از سایر تیم های باشگاهی اروپا هستند.

اگر خواستار ماندن گواردیولا در بارسا باشیم، می توانیم دلیلی مهم و اساسی ارائه کنیم: حضور گواردیولا در بارسا، موجب تداوم بازی های درخشان و هجومی این تیم می شود و این امر نه تنها موجب دوام بازی های زیبای بارسلونا می شود بلکه به الگوگیری سایر تیم ها از بازی بارسلونا نیز کمک می کند و در مجموع زمینه ساز رشد فوتبال هجومی در سطح جهان می شود. مجموع این شرایط نیز افزایش لذت فوتبالدوستان جهان از تماشای بازی فوتبال را در پی خواهد داشت.

کافی است نگاهی به امروز خوزه مورینیو بیفکنیم و او را با دیروزش مقایسه کنیم. اگر مورینیو رقیب قدری چون گواردیولا را در پیش رو نداشت، بی تردید رئال مادرید او این قدر هجومی بازی نمی کرد. بازی های اینترمیلان مورینیو را با بازی های رئال مادرید وی مقایسه کنیم تا دریابیم رقابت با گواردیولا، چگونه یک مربی قائل به فوتبال تدافعی را به مربی ای کارآمد در فوتبال تهاجمی بدل کرده است.  

در اثبات ضرورت ماندن گواردیولا در بارسلونا، دلیل دیگری نیز می توان اقامه کرد که البته بیشتر مد نظر طرفداران بارسلوناست: اگر گواردیولا در بارسا بماند، این بارسلونا احتمالاً می تواند چند بار دیگر نیز قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شود و فاصله زیادش با رئال مادرید را در فتح مهمترین جام باشگاهی اروپا کاهش دهد.

 رئال مادرید تا کنون 9 بار قهرمان اروپا شده است و بارسلونا 4 بار. هیچ بعید نیست که گواردیولا بتواند لااقل سه بار دیگر نیز بتواند بارسلونا را قهرمان اروپا کند و نه تنها بر تعداد قهرمانی های بارسلونا بیفزاید، بلکه مانع از افزایش شمار قهرمانی رئال در لیگ قهرمانان اروپا شود.

این دلیل هم اگر چه سرشتی بارسلونایی دارد، اما از حیث تاریخ ساز شدن گواردیولا، فی نفسه مهم است. گواردیولا می تواند بارسلونا را به دومین تیم پرافتخار اروپا بدل کند و چه بسا اگر بخواهد مثل فرگوسن عمل کند و سال ها در بارسلونا بماند، در پانزده سال آینده، بارسلونا را پرافتخارترین تیم قاره اروپا کند.   

اما اگر خواستار ترک بارسلونا از سوی گواردیولا باشیم، دلیل مهم و اساسی ما می تواند این باشد: گواردیولا باید خودش را در باشگاه دیگری به غیر از بارسلونا نیز اثبات کند. او اگر در بارسلونا بماند و روند کسب افتخارش با این تیم ادامه یابد، به فرگوسن 2 جهان فوتبال بدل می شود. او دیر یا زود باید از بارسلونا برود تا به همه ثابت کند در جای دیگری جز بارسلونا نیز می تواند " گواردیولا " باشد.

 جوزپه گواردیولا می تواند برترین مربی تاریخ فوتبال اروپا و حتی جهان شود اگر که نخواهد کپی اسپانیایی الکس فرگوسن  باشد. او نمونه بارز مربی ای با شعور تاکتیکی بالا و شخصیت متعالی است. گواردیولا می تواند سایر لیگ های فوتبال اروپا را نیز با حضور خودش در یکی از تیم های اصلی آن ها، از حیث کلاس فوتبال، ارتقا دهد.

گواردیولا در بارسلونا نشان داده است که از شجاعت بالایی برخوردار است. اقتضای شجاعت او، ترک بارسلونا است نه ماندن در این باشگاه. گیرم نه امسال، ولی او بالاخره باید بارسلونا را ترک کند.

کرویف نیز قصد ترک بارسلونا را نداشت ولی بالاخره روزی فرا رسید که او را کنار گذاشتند. هیچ معلوم نیست که گواردیولا مثل فرگوسن بتواند سالیان سال در یک باشگاه بماند. شاید او به سرنوشت کرویف دچار شود و سرانجام از بارسلونا اخراج شود.

اگر فرگوسن ده سال پیش از منچستریونایتد اخراج می شد، بسیار بعید بود پس از نزدیک به بیست سال کار کردن در منچستر، بتواند دوران چندان درخشانی را در تیمی دیگر تجربه کند.

 کرویف نیز زمانی که از بارسلونا اخراج شد، ترجیح داد در تیم دیگری مشغول به کار نشود چرا که خودش بهتر از هر کسی می دانست که پس از سال ها کار کردن در بارسلونا، دیگر نمی تواند در تیم دیگری همان تجربه موفق بارسلونا را تکرار کند. این گونه شد که یوهان کرویف بزرگ زودتر از موعد در عالم مربیگری بازنشسته شد.

گواردیولا باید از سرنوشت کرویف و فرگوسن درس بگیرد. او نباید امکان موفقیت چشمگیرش در عالم فوتبال را به حضور در یک باشگاه خاص گره بزند. او نباید کرویف شود چرا که ممکن است مربیگری اش پایانی تلخ و اجباری داشته باشد. فرگوسن هم نباید بشود چرا که ماندگار شدنش در بارسلونا، موجب می شود که همه بگویند او در جای دیگری جز بارسلونا نمی تواند این گونه موفق باشد؛ ایرادی که همه به الکس فرگوسن بابت ضور طولانی اش در منچستریونایتد می گیرند.

 باید دید که گواردیولای بزرگ سرانجام کدام یک از این دو راه را انتخاب می کند: ماندن یا نماندن؟ مساله این است!