.png "عصر ایران")
۲۱ آبان ۱۴۰۳
به روز شده در: ۲۱ آبان ۱۴۰۳ - ۱۵:۱۵
اولین ویدئو از دزد کفش‌های اورجینال تهران مشهور به «سامی ورنی» (فیلم) لوزان؛ آغاز راهی برای آینده ایران
فرانسه نقش مخربی در روند مذاکرات داشت و وزیر خارجه اش به گونه ای موضع گیری می کرد که گویی نه وزیر خارجه فرانسه که وزیر خارجه اسرائیل است. او بیش از آن که پاریس را نمایندگی کند، سخنگوی دلواپسان تل آویو شده بود.
عصر ایران - بعد از یک دوره مذاکرات فشرده که به گفته برخی کارشناسان، بعد از پایان جنگ سرد، در چنین سطح و اهمیتی کم نظیر بوده است ، کشورهای ایران و اعضای 1+5 در بیانیه ای خبر از توافق بزرگ دادند.
بر اساس این بیانیه، ایران به فعالیت های هسته ای صلح آمیز خود از جمله غنی سازی ادامه خواهد داد و با پذیرش نظارت های بیشتر، این اطمینان را خواهد داد که به سمت تولید سلاح اتمی نخواهد رفت. در مقابل، همه تحریم های سازمان ملل، آمریکا و اتحادیه اروپا که در چند سال اخیر در ارتباط با برنامه هسته ای ایران وضع شده بود، لغو خواهد شد.
این توافق در شرایطی حاصل شد که مذاکرات از ضرب الاجل زمانی تعیین شده قبلی، فراتر رفت. در روز آخر نیز باراک اوباما به وزیر خارجه اش جان کری گفت که ضرب الاجل را نادیده بگیرد و به مذاکرات ادامه دهد. طرف ایرانی هم که می خواست با دست پر لوزان را ترک کند، با تمام توان به مذاکرات ادامه داد تا در نهایت توافق کلی حاصل شد.
در میان 7 کشور حاضر در لوزان، ایران و آمریکا بیشترین تمایل را برای رسیدن به توافق داشتند و اگر عزم دو کشور برای حل مسأله نبود، در چند مقطع که گفت و گوها به بن بست خورد، مذاکرات متوقف می شد و به شکست می انجامید. با این حال تلاش های مشترک ایران و آمریکا برای عبور از بن بست، مذاکرات را چندین بار نجات داد.
واقعیت این است که دولت های ایران و آمریکا، بیش از بقیه نیازمند توافق بودند. در ایالات متحده، باراک اوباما ، رئیس جمهور دموکرات آمریکا، در برابر جمهوری خواهانی که نهاد قانونگذاری را در اختیار دارند ایستاد و بر لزوم توافق دیپلماتیک با ایران در پرونده هسته ای تأکید کرد، به حدی که جمهوری خواهان به خشم آمدند و با نگارش نامه ای به ایران اعلام کردند هر گونه توافقی فقط تا پایان دولت اوباما پابرجا خواهد ماند. اوباما این نامه را مایه شرمشاری خواند و کری نیز گفت که در این باره به ظریف توضیح خواهد داد.
دولت اوباما، همچنین در خصوص پرونده هسته ای ایران، از در تقابل نرم با دولت تندروی بنیامین نتانیاهو در اسرائیل درآمد و در حالی که تل آویو هر گونه توافقی با ایران را "بد" می دانست، بر لزوم رسیدن به یک "توافق خوب" تأکید کرد و هم پیمان همیشگی آمریکا را رنجاند.
بدیهی است که اگر مذاکرات لوزان به شکست می انجامید، دمکرات ها برگ برنده شان در پرونده هسته ای ایران را از دست می دادند و موضع جمهوری خواهان به شدت تقویت می شد به طوری که می شد آثار آن را بر انتخابات آتی ریاست جمهوری آمریکا نیز دید که قطعاً به نفع دموکرات ها نبود.
در ایران نیز ، دولت روحانی که با شعار عبور از مسأله هسته ای بر سر کار آمده است و کلید گشایش در اقتصاد ملی را بهبود روابط خارجی می داند، نیاز جدی به این توافق داشت.
در تهران نیز همانند واشنگتن، گروه های سیاسی رقیب دولت، آرزومند عدم توافق بودند تا بتوانند در با بهره گیری از فضای بعد از آن، ابتدا انتخابات مجلس که در پایان همین سال برگزار می شود را ببرند و سپس به شکست روحانی در انتخابات دو سال بعد ریاست جمهوری بیندیشند.
در کنار دولت روحانی، مردم ایران نیز به شدت پیگیر نتیجه مذاکرات بودند و به طور جدی آرزومند توافق بودند. تحریم های چند سال گذشته، که رئیس جمهور قبلی، قطعنامه های آن را "کاغذپاره" خوانده بود، فشارهای زیادی را بر مردم ایران تحمیل کرده است.
هر چند با توافق ژنو، اندکی از فشارها کاسته شد و با توافق لوزان، انتظار می رود اوضاع باز هم بهتر شود، ولی واقعیت این است که لغو همه تحریم ها، به پروسه ای بسیار پیچیده و زمان بر نیاز دارد و آثار "کاغذپاره" ها، هنوز بر اقتصاد و سیاست ایران سنگینی می کند.
به جز آمریکا، سایر کشورهای 1+5 ، رویکردهای متعددی در لوزان داشتند که قطعاً باید در آینده روابط ایران و این کشورها، لحاظ شود.
آلمان و انگلیس، به طور جدی پیگیر نیل به توافق بودند. لغو تحریم ها می تواند بازار بزرگ ایران را به روی این دو اقتصاد بزرگ اروپایی باز کند و سودسرشاری را حاصل آنها کند.
چین و روسیه، که قطعاً برندگان تحریم ایران هستند، هر چند کارشکنی نکردند ولی کمکی هم به ایران نداشتند یا لااقل خبری در این باره منتشر نشد. در مجموع همین اندازه که این دو فرصت طلب شرقی، سعی بر تخریب روند گفت و گوها نداشتند، نکته مثبتی بود.
اما فرانسه همانند گذشته، نقش مخربی در روند مذاکرات داشت و وزیر خارجه اش به گونه ای موضع گیری می کرد که گویی نه وزیر خارجه فرانسه که وزیر خارجه اسرائیل است. او بیش از آن که پاریس را نمایندگی کند، سخنگوی دلواپسان تل آویو شده بود.
بخش مهمی از علت کند شدن روند مذاکرات نیز شرط و شروط جدیدی بود که فرانسه مطرح می کرد. از جمله در خصوص توسعه آب سنگین اراک و موجودی اورانیوم 20درصدی ایران ، این فرانسه بود که خواستار محدودیت های جدید بر ایران می شد و اصطکاک ها را می افزود.
این نقش مخرب در حالی است که فرانسه در سال های گذشته، بیشترین سود آوری را از بازار ایران داشته است که از آن جمله می توان به کسب سهم مهمی از بازار خودروی ایران اشاره کرد.
بی گمان رفتار فرانسوی ها در مذاکرات که تماماً علیه ایران هدفگذاری شده بود را نباید از یاد برد. این رفتار باید در ترسیم تعاملات سیاسی و اقتصادی با این کشور مورد ملاحظه قرار گیرد. پاریس نباید بابت این کارشکنی ها، جایزه اقتصادی از بازار ایران ببرد.
اما آینده چه خواهد شد؟
واقعیت این است که هیچ کس پاسخ این سوال را به درستی نمی داند. همان گونه که در لوزان نیز واقعاً تا آخرین دقایق همه چیز در آمیزه ای از "بیم و امید" بود.
با این حال، ملاحظات و نیازهای پیش گفته دو دولت ایران و آمریکا، همچنان باقی است و این، نقطه امید مذاکرات است.
از سوی دیگر بعد از توافق کلی در لوزان، لابی های صهونیستی و سعودی در آمریکا فعال تر خواهند شد تا توافق نهایی که ضرب الاجل آن، 10 تیر 94 تعیین شده است، به بن بست برسد. جمهوری خواهان آمریکا نیز از هیچ تلاشی برای شکست دموکرات ها در این روند فروگذار نخواهند کرد کما این که نارضایتی خود را از تمدید چند روزه مذاکرات لوزان نیز ابراز کرده بودند. در داخل ایران نیز برخی گروه های تندرو، از همین حالا ساز مخالف را کوک کرده اند تا نگذارند توافق نهایی حاصل شود.
بنابراین 3 ماه آینده ، ماه های تقابل "نیروهای عاقل و معتدل در ایران و غرب" با "افراطیون" خواهد بود و نتیجه این تقابل، در روزهای گرم تابستان 94 ، سرنوشت ساز خواهد بود.
لوزان، نه پایان مسیر که آغاز راهی برای آینده ایران است... .
تماشاخانه
بر اساس این بیانیه، ایران به فعالیت های هسته ای صلح آمیز خود از جمله غنی سازی ادامه خواهد داد و با پذیرش نظارت های بیشتر، این اطمینان را خواهد داد که به سمت تولید سلاح اتمی نخواهد رفت. در مقابل، همه تحریم های سازمان ملل، آمریکا و اتحادیه اروپا که در چند سال اخیر در ارتباط با برنامه هسته ای ایران وضع شده بود، لغو خواهد شد.
در میان 7 کشور حاضر در لوزان، ایران و آمریکا بیشترین تمایل را برای رسیدن به توافق داشتند و اگر عزم دو کشور برای حل مسأله نبود، در چند مقطع که گفت و گوها به بن بست خورد، مذاکرات متوقف می شد و به شکست می انجامید. با این حال تلاش های مشترک ایران و آمریکا برای عبور از بن بست، مذاکرات را چندین بار نجات داد.
واقعیت این است که دولت های ایران و آمریکا، بیش از بقیه نیازمند توافق بودند. در ایالات متحده، باراک اوباما ، رئیس جمهور دموکرات آمریکا، در برابر جمهوری خواهانی که نهاد قانونگذاری را در اختیار دارند ایستاد و بر لزوم توافق دیپلماتیک با ایران در پرونده هسته ای تأکید کرد، به حدی که جمهوری خواهان به خشم آمدند و با نگارش نامه ای به ایران اعلام کردند هر گونه توافقی فقط تا پایان دولت اوباما پابرجا خواهد ماند. اوباما این نامه را مایه شرمشاری خواند و کری نیز گفت که در این باره به ظریف توضیح خواهد داد.
دولت اوباما، همچنین در خصوص پرونده هسته ای ایران، از در تقابل نرم با دولت تندروی بنیامین نتانیاهو در اسرائیل درآمد و در حالی که تل آویو هر گونه توافقی با ایران را "بد" می دانست، بر لزوم رسیدن به یک "توافق خوب" تأکید کرد و هم پیمان همیشگی آمریکا را رنجاند.
بدیهی است که اگر مذاکرات لوزان به شکست می انجامید، دمکرات ها برگ برنده شان در پرونده هسته ای ایران را از دست می دادند و موضع جمهوری خواهان به شدت تقویت می شد به طوری که می شد آثار آن را بر انتخابات آتی ریاست جمهوری آمریکا نیز دید که قطعاً به نفع دموکرات ها نبود.
در ایران نیز ، دولت روحانی که با شعار عبور از مسأله هسته ای بر سر کار آمده است و کلید گشایش در اقتصاد ملی را بهبود روابط خارجی می داند، نیاز جدی به این توافق داشت.
در تهران نیز همانند واشنگتن، گروه های سیاسی رقیب دولت، آرزومند عدم توافق بودند تا بتوانند در با بهره گیری از فضای بعد از آن، ابتدا انتخابات مجلس که در پایان همین سال برگزار می شود را ببرند و سپس به شکست روحانی در انتخابات دو سال بعد ریاست جمهوری بیندیشند.
در کنار دولت روحانی، مردم ایران نیز به شدت پیگیر نتیجه مذاکرات بودند و به طور جدی آرزومند توافق بودند. تحریم های چند سال گذشته، که رئیس جمهور قبلی، قطعنامه های آن را "کاغذپاره" خوانده بود، فشارهای زیادی را بر مردم ایران تحمیل کرده است.
هر چند با توافق ژنو، اندکی از فشارها کاسته شد و با توافق لوزان، انتظار می رود اوضاع باز هم بهتر شود، ولی واقعیت این است که لغو همه تحریم ها، به پروسه ای بسیار پیچیده و زمان بر نیاز دارد و آثار "کاغذپاره" ها، هنوز بر اقتصاد و سیاست ایران سنگینی می کند.
به جز آمریکا، سایر کشورهای 1+5 ، رویکردهای متعددی در لوزان داشتند که قطعاً باید در آینده روابط ایران و این کشورها، لحاظ شود.
آلمان و انگلیس، به طور جدی پیگیر نیل به توافق بودند. لغو تحریم ها می تواند بازار بزرگ ایران را به روی این دو اقتصاد بزرگ اروپایی باز کند و سودسرشاری را حاصل آنها کند.
چین و روسیه، که قطعاً برندگان تحریم ایران هستند، هر چند کارشکنی نکردند ولی کمکی هم به ایران نداشتند یا لااقل خبری در این باره منتشر نشد. در مجموع همین اندازه که این دو فرصت طلب شرقی، سعی بر تخریب روند گفت و گوها نداشتند، نکته مثبتی بود.
اما فرانسه همانند گذشته، نقش مخربی در روند مذاکرات داشت و وزیر خارجه اش به گونه ای موضع گیری می کرد که گویی نه وزیر خارجه فرانسه که وزیر خارجه اسرائیل است. او بیش از آن که پاریس را نمایندگی کند، سخنگوی دلواپسان تل آویو شده بود.
بخش مهمی از علت کند شدن روند مذاکرات نیز شرط و شروط جدیدی بود که فرانسه مطرح می کرد. از جمله در خصوص توسعه آب سنگین اراک و موجودی اورانیوم 20درصدی ایران ، این فرانسه بود که خواستار محدودیت های جدید بر ایران می شد و اصطکاک ها را می افزود.
این نقش مخرب در حالی است که فرانسه در سال های گذشته، بیشترین سود آوری را از بازار ایران داشته است که از آن جمله می توان به کسب سهم مهمی از بازار خودروی ایران اشاره کرد.
بی گمان رفتار فرانسوی ها در مذاکرات که تماماً علیه ایران هدفگذاری شده بود را نباید از یاد برد. این رفتار باید در ترسیم تعاملات سیاسی و اقتصادی با این کشور مورد ملاحظه قرار گیرد. پاریس نباید بابت این کارشکنی ها، جایزه اقتصادی از بازار ایران ببرد.
اما آینده چه خواهد شد؟
واقعیت این است که هیچ کس پاسخ این سوال را به درستی نمی داند. همان گونه که در لوزان نیز واقعاً تا آخرین دقایق همه چیز در آمیزه ای از "بیم و امید" بود.
با این حال، ملاحظات و نیازهای پیش گفته دو دولت ایران و آمریکا، همچنان باقی است و این، نقطه امید مذاکرات است.
از سوی دیگر بعد از توافق کلی در لوزان، لابی های صهونیستی و سعودی در آمریکا فعال تر خواهند شد تا توافق نهایی که ضرب الاجل آن، 10 تیر 94 تعیین شده است، به بن بست برسد. جمهوری خواهان آمریکا نیز از هیچ تلاشی برای شکست دموکرات ها در این روند فروگذار نخواهند کرد کما این که نارضایتی خود را از تمدید چند روزه مذاکرات لوزان نیز ابراز کرده بودند. در داخل ایران نیز برخی گروه های تندرو، از همین حالا ساز مخالف را کوک کرده اند تا نگذارند توافق نهایی حاصل شود.
بنابراین 3 ماه آینده ، ماه های تقابل "نیروهای عاقل و معتدل در ایران و غرب" با "افراطیون" خواهد بود و نتیجه این تقابل، در روزهای گرم تابستان 94 ، سرنوشت ساز خواهد بود.
لوزان، نه پایان مسیر که آغاز راهی برای آینده ایران است... .
لینک کوتاه: کپی لینک
بانک صادرات از صنعت داروی کشور حمایت می‌کند هشدار رشیدی کوچی به پزشکیان : زودتر برای رفع فیلتر تصمیم قاطع بگیرید / برخی اعضای شورایعالی، فهمی از فضای مجازی ندارند خلاقیت ۱۰ از ۱۰ (عکس) رسیدن فروش فیلم «جوکر: جنون مشترک» به هزینه تولید ؛ یک شکست 200 میلیون دلاری معاون پزشکیان : براساس برآورد یک پژوهشکده معتبر، فیلترینگ درازمدت هیچ فایده‌ای ندارد بیلی آیلیش و نوشته «سلام» بر پیراهن او در کنسرت (عکس) کوسه پرنده در آسمان دیده شد(+عکس) ممنوعیت مازوت سوزی در نیروگاه منتظر قائم البرز توضیحات وزیر آموزش و پرورش درباره جذب طلاب در مدارس چالش ۵ روز، ۵ راز بلوبانک / روز سوم، راز سوم: معجزه‌ی انتقال خودکار پزشکیان : قول می‌دهم مردم هرگز از من دروغ نخواهند شنید این ابرخودرو توسط 24 دانشجو متولد شده است! (فیلم و عکس) استفاده از هوش مصنوعی در صنعت فضایی وارد فاز عملیاتی شد نینجا گایدن ۳: یک کلاسیک جاودان (فیلم) عجیب ترین تصویر از چهره رونالدو (فیلم)
سرافزاریم که هنوز مردانی مانند شما هستند که دلشان برای دین و میهن و فرزندان میهن می تپد، همانند روحانی، ظریف، عراقچی و سایر رزمندگان عرصه دیپلماسی
یادتان گرامی باد و راه تان پر رهرو
شهدا ممنونیم که دعای شما ما را از آن مرد حفظ کرد و انقلاب و میهن مان را از بلا دور داشت
بازم تبریک میگم به همتون بابت به نتیجه رسیدن مذاکرات. من تو کامنتهای پستهای قبلی عصر ایران میدیدم که بعضی از مردم نمیتونن بعضی از مفاد این تفاهم نامه رو هضم کنن و دچار تردید و سردرگمی هستند که این توافق خوب بوده یا بد بوده!؟ مسلما توی توافقی بدین حساسیت هیجان بالاست و بعضی وقتا نمیشه دقیقا کل ماجرا رو دید.هر کسی از دید خودش به قضیه نگاه میکنه و ماجرا رو تفسیر میکنه.
به طور خلاصه ما چیا از دست دادیم ؟
1-چند تا سنتریفیوژ برای غنی سازی کم کردن .
2-درصد غنی سازی اورانیوم پایین اومده.
3-از این به بعد هم قراره دانشمندای بین المللی بیان کمکون کنن برا توسعه دانش هسته ای.
4- اراک رو هم قراره بازسازی کنن که پلوتنیوم نظامی نشه توش ساخت.
5- فوردو هم قراره بشه مرکز تحقیقاتی تخصصی .
کل این داستانم 10 ساله نه بیشتر.بعد از 10سال وقتی به دنیا ثابت شد که هدف ایران صلح آمیزه یقینا داستان این تفاهمات عوض میشه.در مقابل خیلی چیزا گرفتیم چیزایی که با بیخردی از دست داده بودیم. حالا این یک طرف قضیه هست و باید چشمامونو باز کنیم و دقیقتر به قضیه نگاه کنیم که این معامله طرف دوم هم داره.اونطرف قضیه جمهوریخواهان آمریکا و نتانیاهو قراره یه جهنم برای اوباما تدارک ببینند که بعد چند ساعت اعلام تفاهم هجومشون به سمت اوباما شروع شده و دولت آمریکا هم باید پاسخگو باشه.
خدا وکیلی منصفانه به قضیه نگاه کنید.سر کسی کلاه نرفته.وقتی قرار باشه که مساله برد - برد باشه مسلما ما چیزایی رو باید از دست بدیم که چیزایی رو بدست بیاریم.
حالا شاید بعضیا بگن چیزایی که بدست آوردیم حق مردم ایرانه و دارن منت سرمون میذارن که بهمون برشون گردونن ولی اگر دوباره دقیقتر دوباره به این موضوع نگاه کنیم باید ببینیم چی شد که این امتیازات مسلم مردم از دست رفت که در مورد این حق روزها و ماهها وزارت خارجه مجبور شد وقت بذاره که این حقوق رو برشون گردونه. ( همون ضرب المثل نادان یه سنگی توی چاه میندازه که 100 تا عاقل باید درش بیارن ).
در کل به نظر من این تفاهم اگر به توافق بیانجامد دوباره کشور عزیزمون تو مسیر رشد قرار میگیره( از هر لحاظ ) و ما میتونیم تمام چیزایی رو هم که در این مذاکرات از دست از دادیم در مدتی نه چندان طولانی پس بگیریم و مهم بستر این مسیر رشد هست که به نظر میرسه قراره محقق بشه.
من دست مریزاد میگم به تیم مذاکره کنندمون که یقین دارم امتیازات خیلی بیشتری از آنچه خیلیا تصور میکردند گرفتن. ( متشکر میشم از عصر ایران عزیز اگر درج کنه این مطلب رو انجا درج کنه )
حیف ایران که زمانی این ها تهدید هم براش به حساب نمیومدن
من نژاد پرست نیستم ولی دشمن اصلی ما سران حاشیه خلیج فارس هستند ، فتنه های عربستان مثل داعش ، النصره، القاعده ، طالبان ، سلفی ها و ... همشون نشون میده که عربستان رو باید شدیدا سر جاش نشوند
(-:
دست مریزاد برتیم مزاکره کننده
دکتر ظریف متشکریم
امیدوارم همین طور که ایران ثابت کرد طرفدار صلحه جامعه غربی هم خصوصا امریکایی ها به ویزه بعد از انتخابات ریاست جمهوریشون زیر همه چیز نزنن
به امید ایران سرافراز تر
ولی من هم امیدوارم تو روابط سیاسی و اقتصادی با فرانسه تجدید نظر کنیم.
پژو واقعا استثمار کرده
عدد
حالا میفهمید که چرا عربستان و اسراییل از این توافق حمایت کردن
امیدوارم سانسور نشه
شما بجای اینکه نگران حال و احوال عربستان و اسراییل باشی بهتره نگران حال واحوال هم وطن هایت باشی
و بگو آیا اخلافی بین بیانیه با آنچه کاخ سفید ارائه کرده وجود دارد یا نه(البته من که کم و بیش میدانم)
: آژانس طی 12 سال گذشته علی‌رغم همه بازرسی‌ها و اطمینان از صلح‌آمیز بودن فعالیت هسته‌ای کشورمان حاضر به تأیید آن نشده است.
ب: از متن توافق برمی‌آید و پذیرش اجرای پروتکل الحاقی - بازرسی از هر مکان در هر زمان- نیز حاکی از آن است که این بازرسی‌ها تحت عنوان PMD- ابعاد احتمالی نظامی- صورت می‌پذیرد، یعنی آژانس باید اعلام کند که در فعالیت‌های نظامی ایران، هیچ نمونه‌ای که احتمال - دقت‌کنید فقط احتمال- بهره‌گیری از آن در سلاح هسته‌ای وجود داشته باشد، دیده نشده است! و این در حالی است که به قول خانم وندی شرمن بسیاری از موشک‌های ساخت ایران قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای دارند و باید نابود شوند! به بیان دیگر، گزارش آژانس از یکسو مشروط به آن است که از تولید موشک‌های بالستیک دست بکشیم و موشک‌های تولید شده را نابود کنیم و از سوی دیگر تعلیق تحریمها مشروط به همین گزارش آژانس خواهد بود و از آنجا که آژانس موشک‌های بالستیک را تحت گزاره PMD ارزیابی می‌کند! تحریم‌های تعلیق شده نیز در اولین بازه زمانی مجددا برقرار خواهد شد. یعنی امتیازات را داده‌ایم و تحریمها نیز به جای خود باقی مانده‌اند! آیا این، همان فرمول «برد-برد»! مورد نظر است؟!