شعر می گویم و باران می نوشم
تو آنقدر دوری
که شعرهایم پناهم می دهند
پشت شانه هایشان
تا سردم نشود
و غصه نخورم
از تنهایی…
________________________
فردا صبح بیدار می شوم
و فراموش می کنم بارها دوستت داشته ام
کنار پنجره می ایستم
به تماشای کودکانی که عادت دارند
هرصبح، زنی سراغ «کوچه ی خوشبخت» را از آنان بگیرد
و با لبخندهای کوچکشان بگویند:
«تماشای آسمان
چشمان هیچ کس را آبی نخواهد کرد!»
________________________
کاش تو به جای من بودی
تا می فهمیدی که دوست داشتنت
چه کار سخت و فرساینده ایست
کاش من به جای تو بودم
تا طعم این همه دوست داشتن را می چشیدم
________________________
وقتی به تو فکر میکنم
تمام غنچه های بهاری دلم شکوفه می زنند
وقتی به تو فکر میکنم
کویر های تشنه دلم سیر از باران می شوند
تو کیستی که خاطراتت نسیم بهاری و
یادت ابر پر آب تابستانی است
________________________
می آیی و آب می شود تب هایم
مهتاب تمام می شود شب هایم
لب بر لب تو گذاشـ…. بیدار شدم
طعم گس بوسه می دهد لب هایم
________________________
تا عشق دوید از دهانم بیرون
نام تو کشید از دهانم بیرون
گفتم که به تو حرف دلم را بزنم
یک بوسه پرید از دهانم بیرون
________________________
دست خودشان نیست
وقتی از فرط معصومیت
با تابشی از جنس عشق
روح های ولگرد بعدازظهر را
بر نیمکتی سنگی
کشتار می کنند ،
چشم هایت .
________________________
ندیده ای؟!
همان انگشت
که ماه را نشان می داد
ماشه را کشید
________________________
خودم را به رویا تسلیم می کنم
همانگونه که به تو تسلیم کردم
در آن غروب
یا سپیده دم
که انگار همین دیروز بود …
________________________
به همان سادگی
که کلاغ سالخورده
با نخستین سوت قطار
سقف واگن متروک را
ترک می گوید
دل ،
دیگر
در جای خود نیست
به همین سادگی !