.png "عصر ایران")
۲۰ آبان ۱۴۰۳
به روز شده در: ۲۰ آبان ۱۴۰۳ - ۱۱:۱۶
فوران دوباره یک آتشفشان در جزیره فلورس اندونزی (فیلم) 10 پنالتی ماندگار فوتبال ایران
جام چهارجانبه هنگ کنک 2003. تیم ملی ایران مقابل دانمارک بازی آرامی را دنبال می کرد. دقیقه 45 پاس به عقب در داخل هجده قدم به نیکبخت واحدی رسید.
عصرایران؛ احسان محمدی- ویروس پنالتی خراب کردن مهدی طارمی انگار به لیگ قهرمانان اروپا هم سرایت کرد. ویدال ستاره شیلیایی بایرن مونیخ یک پنالتی کلیدی را مقابل رئال مادرید از دست داد که شاید به قیمت حذف شدن این تیم از لیگ قهرمانان اروپا بینجامد.
آنچه می خوانید 10 پنالتی ماندگار تیم ملی فوتبال ایران است که در ذهن من مرور می شود:
1- جام جهانی 1978 آرژانتین. نصرالله عبداللهی(عمو نصی استقلالی ها) این روزها مرد
آرامی است که با عینک آفتابی رفتار جنتلمنانه ای دارد اما وقتی شماره 20 تیم ملی
را می پوشید تقریباً به کسی رحم نمی کرد!
او در دیدار حساس مقابل هلند در حالیکه ایران بازی درخشانی را ارائه کرد، مرتکب
یک خطای غیرضروری شد تا ناصر حجازی اولین گل را از روی نقطه پنالتی دریافت کند.
گلی که مسیر بازی را عوض کرد. ایران در دقایق پایانی باز هم پنالتی داد تا 3-0
بازی را ببازد. این پنالتی هم کار مشترکی بود از عمو نصی و آندارنیک اسکندریان!
2- بازی های آسیایی پکن 1990. احمدرضا عابدزاده با موهای یکدست سیاه، لباس دروازه
بانی سبز، شورت سیاه، جوراب های سفید و قامتی رعنا. سه پنالتی پی در پی را از کره
شمالی در فینال گرفت. قهرمان شدیم. پنالتی آخر را که گرفت رو به دوربین دوید. با
لبخندی به پهنای صورتش. ما جایی نزدیک سقف بودیم!
3- جام ملت های 1996. دیدار نیمه نهایی مقابل عربستان. تب کرده بودیم. آنها محمد الدعایه را داشتند که وقتی توی چارچوب می ایستاد انگار دست هایش رو زمین کشیده می شد. علی دایی ستاره ایران پشت ضربه پنالتی قرارگرفت. توپ میلی متری از کنار تیر دروازه به اوت رفت. هنوز چهره بهت زده دایی با آن سبیل قیطانی اش پیش چشممان است. شب تلخی بود. عین هلاهل.
4- جام ملت های 1996. دیدار رده بندی مقابل کویت. مجتبی محرمی در آخرین بازی ملی اش توپ را به تیر زد و خندید! خودش می گوید: من بهترین پنالتی زن ایران بودم. مقابل عربستان همه گفتند من باید می رفتم و جای یزدانی که خراب کرد، پنالتی می زدم. اینجا که پنالتی رو زدم به تیر خنده ام گرفت که همه اون جنجال ها برای هیچ بود!...
5- مقدماتی جام جهانی 1998. ورزشگاه آزادی. ایران – عربستان. علیرضا منصوریان پاس دریافتی از محمد خاکپور را به علی اصغر مدیرروستا در شش قدم رساند. اسکندر کوتی گزارشگر بازی گفت: یه حرکت، یه موقعیت و حالا پنالتیییی، الله اکبـــــــر... ماندرگارترین جمله گزارشگر موسفیدکرده فوتبال. کریم باقری مطمئن ترین پنالتی زن آن روزگار پشت ضربه پنالتی قرار گرفت. به سمت راست زد. محمد دعایه توپ را به کرنر فرستاد. قلب ما مثل انار ترکید. هیچ دروازه بانی در طول تاریخ اندازه او ما را از موفقیت محروم نکرد!
6- هنگ کنگ، جام چهارجانبه بهمن 1376. ایران در بازی هایی هنگ کنگ، نیجریه و شیلی در آن شرکت کرده بودند، بعد از شکست مقابل نیجریه در دیدار رده بندی مقابل شیلی قرار گرفتیم. شاگردان ایویچ بازی را با تساوی 1-1 به پنالتی کشیدند. در ضربات پنالتی احمدرضا عابدزاده که سراپا سیاه پوشیده بود ضمن مهار یک پنالتی با کف دست، پشت ضربه قرار گرفت و با خونسردی آن را به گل تبدیل کرد. لبخندش هرگز فراموش نمی شود.
7-مقدماتی جام جهانی 2002 دوبلین. تیم ملی ایران مقابل ایرلند در مرحله پلی آف بازی سزاوارانه ای به نمایش گذاشت تا اینکه رحمان رضایی مهره مطمئن آن روزهای خط دفاعی تیم بلاژویچ یک خطای کاملاً بی مورد روی جیسون مک آتیر انجام داد تا یان هارت دروازه ایران را باز کند. یکی از دردناک ترین پنالتی های ممکن!
8- جام چهارجانبه هنگ کنک 2003. تیم ملی ایران مقابل دانمارک بازی آرامی را دنبال می کرد. دقیقه 45 پاس به عقب در داخل هجده قدم به نیکبخت واحدی رسید. تماشاگری سوت زد و چپ پای دوست داشتنی آن روزگار ایران به خیال اینکه داور سوت پایان نیمه اول را زده، توپ را با دست گرفت! پنالتی علیه ایران. اما بازیکن دانمارکی به توصیه مربی پنالتی را به بیرون زد. جوانمردی به سبک وایکینگ ها!
9- جام ملت های آسیا 2004. فکر می کردیم این بار طلسم را می شکنیم. مقابل 55هزار تماشاگر چینی. داوری بد طلعت نجم لبنانی. خطای کودکانه ستار زارع، اخراج! گل تساوی را محمدعلوی برای ایران زد. اما چه کسی اینها را یادش مانده است؟ ضربات پنالتی. حتی یاد خیلی ها رفته که ایمان مبعلی هم ضربه پنالتی اش را به تیر زد اما کسی یحیی گل محمدی را فراموش نکرده. وقتی پنالتی آخر را با همان خونسردی ذاتی اش چیپ زد و دروازه بان چین گرفت. عادل فردوسی پور با غیض یک جمله قصار آفرید: ... چه وقت چیپ زدن بود آقای گل محمدی!!
10-
جام ملت های آسیا 2015 استرالیا. همه چیز مثل جام ملت های چین بود! با این تفاوت
که عراق روبرویمان قرار گرفت. داوری بحث برانگیز بنجامین ویلیامز. اخراج مهرداد
پولادی که کودکانه دو کارت زرد گرفت و اخراج شد. بازی چشم نواز و قهرمانانه ایران،
چند بازگشت به بازی با گل هایی که شبیه به معجره بود همه را به ضربات پنالتی
امیدوار کرد. احسان حاج صفی پنالتی اول ایران را هدر داد. درست مثل وحید امیری که
پنالتی آخر را به تیر زد و وسط زمین زار زد. اما هنوز جای چیپ یونس محمود درد می
کند. ضربه پنجم را بعد از پنالتی وریا غفوری به بی رحمانه ترین شکل ممکن چیپ زد...
حقیقی آن روز به هیچ پنالتی نه نگفت.
این لیست می تواند به سلیقه هر عاشق فوتبالی به گونه دیگر چیده شود اما ضربه پنالتی چیزی مثل پریدن از صخره ای به صخره دیگر است، اگر موفق شوی لبخند می زنی، اگر سقوط کُنی جای زخمش می ماند!
لینک کوتاه: کپی لینک
شرایط پوشش بیمهای «زنان خانهدار» و رقم حق بیمه پرداختی آنها تصمیم «پزشکیان» درباره «مازوتسوزی» چه سودی برای ریههای مردم دارد؟ فراری با طی چه مسیری به ابرخودرو اف80 رسید؟ (عکس) اپراتورها در حال تست شبکه برای رفع فیلترینگ هستند؟ ۶ علامت کمبود روی در بدن را بشناسید آیا امروز در تهران قطعی برق داریم؟ فردا دوشنبه آغاز خاموشی های منظم در کشور است بمبافکن رادارگریز چینی تعادل هستهای جهان را به هم میریزد (+عکس) جزئیات جدید از ۱۵ گردشگر مفقودی کویر طبس عراق/ فرود اضطراری هواپیمای مسافربری به یک دلیل عجیب فوکویاما: اکنون ترامپ در حال آغاز عصر جدیدی در آمریکا و شاید برای کل جهان است اجاره بلاگر برای جذب مشتری این خوراکیها را هیچوقت با معده خالی نخورید بیانیه وزارت خارجه قطر : میانجیگری میان اسرائیل و حماس را متوقف می کنیم با بزرگترین صادرکنندگان شکلات جهان آشنا شوید (+ اینفوگرافی)
خیلی عالی نوشته اند، مخصوصا جملات کوتاهی نظیر زیر از یک آدمی که بیشتر سیاسی می نویسد جالب است:
- ما جایی نزدیک سقف بودیم!
- شب تلخی بود. -عین هلاهل.
-قلب ما مثل انار ترکید. هیچ دروازه بانی در طول تاریخ اندازه او ما را از موفقیت محروم نکرد!
- این پنالتی هم کار مشترکی بود از عمو نصی و آندارنیک اسکندریان!
- شب تلخی بود. عین هلاهل.
- اما هنوز جای چیپ یونس محمود درد می کند.
- ضربه پنالتی چیزی مثل پریدن از صخره ای به صخره دیگر است، اگر موفق شوی لبخند می زنی، اگر سقوط کُنی جای زخمش می ماند!