رسانه ها خبر از کاهش سطح زیر کشت گندم در کشور می دهند و همه روی یک علت توافق نظر دارند: «آب نداریم.»
در گذشته پدران ما، «مدیریت آب» را بلد بودند. کشاورزی در ایران نقش مهمی را ایفا می کرد و روستایی ها به اندازه حالا به کلانشهرها مهاجرت نمیکردند. چه کسی باور میکرد روزی زاینده رود خشک شود، باغهای سیب بی محصول شود و سطح زیر کشت گندم حداقل 10 درصد کاهش پیدا کند؟
رضا جمالی فرد گندمکار نمونه اصفهانیعامل خشکی زاینده رود را دستورات کارشناسی نشده دولت نهم و دهم دانسته گفت: من امسال 30 درصد کمتر از پارسال گندم برداشت کرده ام. آب نیست. هزینه های جانبی که به ما تحمیل می شود هم زیاد است. مثل قبض آب، قبض برق، کود، بذر و ...
این کشاورز می گوید: آن سال آقای احمدی نژادآمدند، دستور حفر 2 هزار حلقه چاه غیر مجاز در اطراف زاینده را صادر کرده و آب را به قول خودشان به بالادستی ها دادند. کشاورزان اصفهانی را بدبخت کردند. زاینده رود را خشک کردند. بیش از 400 هزار نفر بیکار شدند.
او با انتقاد از وضعیت استفاده از پسابها و مدیریت غلط منابع آب تاکید میکند: آنقدر بی آبی زیاد است که از آب فاضلاب خانه و مغازه من و شما ( چون رایگان است) انشعاب میگیرند. کشاورزان با این انشعابات مزارع خود را آبیاری میکنند و با این کار اشاعه آلودگی می کنند. این آلودگی ها و سم ها جذب محصولات کشاورزی و حتی دام ها میشود و بعد به مردم می رسد.
در حالی که می توان از پساب ها برای ایجاد فضای سبز و در بخش های صنعتی استفاده شود، با مدیریت غلط فاضلاب ها به بخش کشاورزی کشور راه پیدا کرده است.