عصر ایران؛ محسن ظهوری ـ منیر فرمانفرمائیان سالها جهان را گشت و سرانجام در وطنش و در تهران درگذشت. او هنرمند مشهور و صاحب سبکی بود که بیشتر او را با نام «منیر» میشناختند. او سالها در نیویورک؛ مهد هنر مدرن جهان زندگی کرد، آموخت و آثار هنری خلق کرد، اما کارهای او با هنرمندان مدرن آمریکا تفاوت داشت. او سبک و منشی را انتخاب کرد که مختص خودش بود.
هنرمندان دهه ۴۰ و ۵۰ میلادی در آمریکا و بعد از آن در اروپا به نمایش هیجان و احساسات بر تابلوهای نقاشی روآوردند اما منیر فرمانفرمائیان به فکر زیبایی خود اثر هنری بود و مخاطب را موظف به درک احساس هنرمند نمیدانست. او با هنرمندان مدرنی چون «اندی وارهول» همراه و دوست بود، اما ریشه فکر و احساسش همچنان در وطن ماند.
تزئینات معماری ایرانی چیزی بود که منیر را درگیر میکرد؛ آینهکاری، نقاشی روی شیشه، صنایعدستی و کاشیکاری. منیر فرمانفرمائیان هنرمندی به تمام معنا ایرانی بود؛ کسی که به آینهکاری و تزئینات سنتی، هویتی تازه بخشید. نگاه او به تمام انواع تزئینات ایرانی به خصوص آینهکاری، از زاویه هندسه آنها بود؛ به اشکال آنها کار داشت.
هندسه، همیشه مهمترین وجه معماری ایران بوده و منیر هم آن را به مهمترین وجه آثار خود تبدیل کرد. او برخلاف بسیاری از هنرمندان معاصر جهان، هنر مفهومگرا را بر هنر تزئینی ارجح نمیدانست. اهل شعار و پیام دادن در هنرش نبود و آنچه را خلق میکرد که زیبا و هندسی باشد. کار او خلق نقوشی منظم و زیبا در ریتمی همگون بود؛ همانچیزی که معماری ایران را درخشان کرده است.