بازگشایی مدارس مثل وضع هوا: نیمه حضوری، گاهی حضوری، کمی مَجازی!

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- مادر یک دانش‌آموز، پیش‌بینی آموزش و پرورش و نحوۀ اطلاع رسانی در مورد نحوۀ بازگشایی مدارس را به پیش‌بینی وضع هوا تشبیه کرده و نوشته «کلاس‌ها نیمه‌حضوری، گاهی حضوری، همراه با کمی مَجازی. در بعضی مناطق کاملاً حضوری تا اندازه‌ای مجازی تا حدودی نیمه‌حضوری با احتمالِ اندکی مجازی. حضور معلمان در این مدت اجباری و همراه با رگبار حضور اولیا»!

هر چند این نوشته که در اینستاگرام منتشر شده طعنه‌آمیز و در واکنش به سردرگمی و ضد و نقیض گویی دربارۀ وضعیت مدارس و نحوۀ بازگشایی آنها دو هفته زودتر از شروع سال جدید تحصیلی است اما چند نکته را نباید از نظر دور داشت:

1. رفتار وزارت آموزش و پرورش نشان می دهد به رغم شروعِ شیوع ویروس بیماری همه‌گیر کرونا از اسفند گذشته امید داشته‌اند در تابستان فروبنشیند و از این رو پایۀ سال جدید تحصیلی را بر آموزش حضوری گذاشته بودند نه غیر حضوری و به همین خاطر همچنان ترجیح شان بر آموزش حضوری و حضور فیزیکی است و ناگهان در دقیقۀ 90 تصمیم خود را تغییر داده‌اند.

2. ایران، کشور بزرگی است و آفات تمرکز گرایی و سلب اختیار از مدیران محلی در این گونه مواقع خود را نشان می‌دهد. آن قدر همه را عادت داده‌ایم چشم و گوش به مرکز باشند که در این فقره هم در استان‌های مختلف انتظار دارند در تهران برای آنها تصمیم گرفته شود.

3. راه حل مشکل، پیچیده نیست. کار را به خود مدارس و انجمن‌های اولیا و مربیان بسپارید. اگر هدف این است که بچه‌ها نظم مکانیکی را یاد بگیرند و سر ساعت مشخص حاضر شوند و سر ساعت خارج شوند نمی توان طرحی نو درانداخت. اما اگر الزمات عصر دیجیتال و انقلاب هوش و اقتضائات کرونا درک شده و هدف این است که محتوای دروس مشخصی منتقل و مهارت هایی آموخته و کارِ گروهی انجام شود، ابتکارات گوناگون می‌توان به خرج داد و اتفاقا کرونا فرصتی است برای تمرکز زدایی و اعطای اختیارات بیشتر به مدارس پس از مشاوره با اولیا.

انجمن اولیا و مربیان یا همان انجمن خانه و مدرسه تنها برای این تشکیل نمی شود که مبلغ شهریه را به عنوان کمک تصویب کند و مجوزی در اختیار مدیر قرار دهد؛ برای این است که پدر و مادرها در روند آموزش به بازی گرفته و مشارکت داده شوند.

واقعیت این است که نه می‌توان کل آموزش را مجازی و آنلاین کرد و نه می‌توان بچه ها را بی فاصله و در وضعیت کرونا در کلاس‌های بسته نشاند.

اما می توان به راهکارهای تلفیقی اندیشید.

ایران، 31 استان دارد و برای همۀ استان‌ها نمی‌توان دستورالعمل واحد صادر کرد. در هر استان نیز امکانات و مساحت مدارس یک‌سان نیست.

اما می‌توان به مدیران و انجمن‌های اولیا و مربیان اختیار داد و آنها را در تصمیم‌سازی‌ها مشارکت داد. در این صورت همکاری و همیاری مالی آنها نیز بیشتر خواهد شد.

در این که مقامات مرکز در تصمیم‌گیری دچار تردید شده و بین حضوری و مجازی هروله می‌کنند و یک دل می‌گوید حضوری و یک دل می‌گوید مجازی تردیدی نیست. اما چشم خود اینها هم به بالاتری‌هاست. در ایران مجری داریم اما تصمیم‌گیر و تصمیم‌ساز کم دا‌ریم و نظام تدبیر نه فقط در این حوزه که در حوزه‌های مختلف دچار بحران تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری است.

با این همه این یک فرصت است و خانواده‌ها باید از این ضعف به عنوان نقطۀ قوت برای خود بهره ببرند و در تصمیمات مدرسه دخالت کنند. چون این بار بحث سلامت و جان فرزندان‌شان هم در میان است.

------------------------------------------

بیشتر بخوانید:

*وزیر آموزش و پرورش: همه دانش‌آموزان باید از شنبه 15 شهریور در کلاس‌های درس حاضر شوند

تماشاخانه

داستان غم‌انگیز کودکی در غزه : «می‌خواهم روی پای مادرم بخوابم» / خبرنگار او را در شرایطی عجیبی پیدا کرد (فیلم)

قوچ‌مستی آغاز شده / قوچ‌های مست حواس‌شان به شکارچی‌ها نیست / نگرانی‌‌‌ها از شکار بیرحمانه (فیلم)

فیلم های دیگر