گر بدینسان زیست باید پستمن چه بیشرمم اگر فانوسِ عمرم را به رسوایی نیاویزمبر بلندِ کاجِ خشکِ کوچهی بنبستگر بدینسان زیست باید پاکمن چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمانِ خود، چون کوهیادگاری جاودانه، بر ترازِ بیبقایِ خاک