ایجاد امنیت روانی در خانه یا بیمارستان؟

میگنا - روانپزشکان تاکید می‌کنند که نگهداری بیمار مبتلا به اختلال روانپزشکی حاد، اصولی دارد. یعنی از آنجایی که بیمار مبتلا به این نوع اختلال روانپزشکی، فردی ناتوان و بریده از جامعه است که توان مراقبت از خود یا حضور در جامعه را ندارد باید از او با اصول مشخصی در منزل یا در موارد خاصی با تشخیص متخصص روانپزشک در کلینیک‌های تخصصی مراقبت کرد.

به گفته روانپزشکان، رویکردهای معاصر و پیشرفت هایی که در درمان دارویی و درمان های روانی ـ اجتماعی برای اختلالات مختلف روانپزشکی و حتی اختلالات شدید رخ داده امکان زندگی مستقل تر و اجتماعی بیماران را فراهم آورده است بنابراین در شرایط کنونی بهتر است به دنبال شناسایی راهکارهایی برای بازگرداندن بیماران به جامعه و فعالیت و روابط اجتماعی باشیم تا بتوان با واگذاری نقش های مناسب اجتماعی و شغلی امکان استقلال زیادتر آنان را فراهم آورد.

در واقع هدف از بستری این است که سعی کنیم اقامت بیماران در بیمارستان طولانی نشود و بهتر است بیماران بتوانند در محیط اجتماعی وارد شوند و با سایر افراد جامعه در تعامل قرار بگیرند و بتوانند با بیماری خود کنار بیایند و بتدریج به سوی زندگی عادی روانه شوند.

ضرورت بستری شدن در بیمارستان

بستری و مراقبت از بیماران در بیمارستان یا موسسات، در موارد کمی مورد نیاز است. یعنی امروزه با تشخیص زودهنگام و درمان بیماران، برنامه های مراقبت با این دید طراحی و اجرا می شود، اما گاهی با نگرفتن درمان مناسب یا تاخیر در درمان که معمولا به سبب دسترسی نداشتن به خدمات پیشرفته یا ناآگاهی رخ می دهد، شدت نشانه ها به حدی می رسد که ممکن است بیمار برای خود یا دیگران خطرناک باشد.

در این موارد به ناچار باید بیمار را بستری کرد. وقتی بیماری که نیاز به بستری شدن دارد، در خانه نگهداری می شود، بالطبع مشکلات زیادی به وجود می آید که بسیاری از این مسائل ریشه های فرهنگی دارند و با میزان آگاهی جامعه درباره اختلالات در ارتباط مستقیم هستند.

به علت ماهیت بیماری های شدید روانپزشکی، انکار و نپذیرفتن بیماری می تواند یکی از نشانه های اصلی باشد. در این صورت بیمار از پذیرش درمان و مصرف دارو سرباز خواهد زد. این مورد هم از دیگر مواردی است که به ناچار باید بیمار را بستری کرد بنابراین در مواقعی لزوم و با تشخیص نظر روانپزشک حتما اقدام به بستری بیمارتان کنید تا از مزمن شدن بیماری و طولانی شدن روند درمان جلوگیری کنید.

بستری شدن بیمار تابع سن بیمار نیست. نوع بیماری، شرح حال بیمار، مرحله تشخیص و پذیرش درمان از سوی وی ضرورت بستری شدن اش را تعیین می کند. بستری بیماران به صورت کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت است و ممکن است بین یک هفته تا شش ماه طول بکشد.

اصول نگهداری از بیمار در کنار خانواده

روان شناسان تاکید می کنند که مسائل و مشکلاتی که در خانواده ها وجود دارد به نوبه خود اثر مستقیمی بر پذیرش بیماران در خانواده ها دارد و این مساله در نهایت بر بهداشت روانی کل جامعه اثرگذار است بنابراین لازم است که هنگام درمان و بازتوانی بیماران با خانواده ها نیز صحبت شود و مهارت افزایش پذیرش بیمار و ایجاد امنیت روانی و ثبات در خانواده به آنها آموزش داده شود و اطلاعات آنان ارتقا یابد تا فضای امن تری برای بیماران فراهم شود و در صورت لزوم در جلسات خانوادگی مشاوره حضور یابند. باید در نظر داشت چنانچه فضای خانواده ناامن و پرتنش باشد بر روند بهبودی بیمار تاثیر می گذارد.

اصول مورد توجه خانواده ها

روانپزشکان تاکید می کنند که باید در نظر داشته باشید درمان های تجویزشده در منزل دنبال شود و بیمار تحت کنترل باشد تا آسیبی به آرامش داخل خانواده وارد نشود. اگر بیمار تحت کنترل نباشد و در مرحله حاد باشد می تواند به صورت مستقیم و غیرمستقیم بر سلامت روان دیگر اعضای خانواده اثر بگذارد و به نوعی آنها را کلافه کند.

در این حالت نیازهای دیگر اعضای خانواده نیز تامین نمی شود و خانواده دچار روند نزولی و تخریبی می شود بنابراین از اصول مهم نگهداری در منزل داشتن اطلاعات کافی در مورد درمان های تجویز شده و اقدام به انجام آنهاست. معمولا درمان های ترکیبی از قبیل درمان دارویی و غیردارویی برای افراد مبتلا در نظر گرفته می شود که خانواده باید در مورد انجام آنها همکاری و توجه کافی را داشته باشد.

بر این اساس روان شناسان بر رعایت چند اصل زیر برای نگهداری از بیماران دچار اختلال روانی در منزل تاکید می کنند:

ـ حتما مراقب نشانه ها و علائم عود بیماری باشید تا زمانی که رویت شد اقدامات به موقع و مراجعه به متخصصان صورت گیرد.

ـ بیمار خود را به علت مبتلا بودن به اختلال سرزنش و تحقیر نکنید.

ـ از محدودیت هایی که بیماری برای فرد مبتلا ایجاد می کند، آگاه باشید و خواسته هایتان متناسب با توان جسمی و روحی بیمارتان باشد.

ـ فضای خانه را با حداقل تنش و با نشاط نگهدارید.

ـ توصیه های روان درمانگران را اجرا کنید و چنانچه فعالیتی برای بیمارتان توصیه می شود به علت دلسوزی آن را به تعویق نیندازید.